MONTALCINO

Zastanawialiśmy się, które miasto Toskanii znajdujące się w miarę blisko nas wybrać. No i padło na Montalcino. Poprzednim razem zostało ono potraktowane trochę po macoszemu, ponieważ było to ostatnie z trzech miast zwiedzane w jednym dniu. Teraz postanowiliśmy to naprawić.

Post o Montalcino już jest w Toskanii 2009, ale jest tam niewiele zdjęć, więc teraz można swoją wyobraźnię uzupełnić o fotki z tego roku.

Zaparkowaliśmy dokładnie w tym samym miejscu co poprzednim razem, czyli niedaleko Santuario Di Maria del Soccorso.

Tym razem mieliśmy czas na to żeby zajrzeć do środka, spokojnie usiąść, poczuć chłód ścian i panującą tam ciszę.

Tuż za kościołem jest mały skwerek, z którego rozpościerają się niezwykłe widoki. Mieliśmy nawet okazję poobserwować prace przy winogronach.

Spacerkiem doszliśmy do katedry Santissimo Salvatore. W końcu mogliśmy i tutaj wejść do środka. Katedra stoi w bardzo urokliwym miejscu.

Kamienne domy i brukowane ulice to stały obraz toskańskich miasteczek, a jednak każde z nich ma trochę inny charakter. Sentymentalna podróż po wąskich uliczkach Montalcino sprawiła nam wiele przyjemności. I tutaj znajduje się wiele zaułków, z których można podziwiać cudowny krajobraz Toskanii.

Forteca to najcenniejszy zabytek miasta. Twierdza została wzniesiona w XIV wieku.

Snując się po uliczkach Montalcino doszliśmy do placyku z małym kościółkiem i Enotecami.

W tym samym sklepiku Enoteca di Piazza kupiliśmy takie same wino jak w 2009 roku. Montalcino bowiem słynie z czerwonego wina Brunello di Montalcino. Poprzednie wino miało czekać na specjalną okazję. Czekało 5 lat, a było z 2003 roku. To jedenastoletnie wino wypiliśmy z okazji dostania się naszej Córki do wymarzonego przez nią liceum. No i Karolina wymyśliła sobie żeby zrobić z tego rodzinną tradycję, czyli jeździmy do Montalcino, w Enoteca di Piazza kupujemy to samo Brunello  i potem czekamy na okazję. Oczywiście następna to Jej studia:) Ma dziewczyna wymagania;)

No i w końcu Piazza del Popolo. Plac, z którym mamy miłe i smaczne wspomnienia:)

Stojący tutaj smukły ratusz jest bardzo charakterystyczny, łatwo więc skojarzyć z nim to spokojne miasteczko.

A to a propos smacznych wspomnień z Montalcino:) Nie mogliśmy odpuścić sobie biesiady w naszej kawiarence. Jadąc do Montalcino była od razu w naszych planach. Ta historyczna kawiarnia i winiarnia działa od 1888 roku.

Torciku piniowego tym razem nie było, stanęło więc na "czekoladowcach" i pysznej kawie.

Ponieważ jestem czekoladoholikiem i jadam lody czekoladowe z polewą czekoladową, co dla wielu jest niezrozumiałe:) i uwielbiam wszystko co wiąże się z czekoladą, zamówiłam gorący czekoladowy suflet. Był nieziemski...

Warto wejść do środka tej kawiarni, bo wystrój jest naprawdę bardzo ładny.

Po nagromadzeniu węglowodanów w organizmie ruszyliśmy w stronę parkingu. Idąc uliczką od Piazza del Popolo natrafiliśmy na biesiadę Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków. Nie chcieliśmy być niegrzeczni, więc po zrobieniu kilku zdjęć szybko usunęliśmy się z przyjęcia:)

Ta sentymentalna dla nas podróż do słynącego z boskiego Brunello, niewielkiego Montalcino wprawiła nas w dobry humor. Pogoda była przepiękna, słońce mocno prażyło, a na tle błękitnego nieba odbijała się zieleń drzew. Żal nam było stąd wyjeżdżać, ale przed nami była jeszcze podróż przez Val de Orcia, a to dopiero jest bajka...:)))