Witaj WENECJO!

Cudowne uczucie kiedy wstajesz rano wypoczęty po męczącym poprzednim dniu i wiesz, że masz przed sobą cały tydzień w tym niepowtarzalnym romantycznym mieście.

Jesz śniadanie z widokiem na Canale Grande i delektujesz się włoskim croissantem popijając świeżym sokiem z pomarańczy, w tle cichutko leci muzyka poważna, słychać pływające łódki, motorówki i vaporetto. Życie jest piękne!

W pierwszy dzień postanowiliśmy sobie, że przejdziemy się tam gdzie poniosą nas nogi. Bez specjalnego planu, bez gonitwy, po prostu chcieliśmy smakować Wenecję.

Idąc ciasnymi uliczkami, wymijając nieustanny tłum oglądaliśmy wystawy sklepów, czasami wstąpiliśmy do któregoś z nich, mogliśmy pozwolić sobie na takie "marnowanie" czasu. To czysta przyjemność, gdy nie musisz gonić się z minutami.

Włoskie smakołyki nieustannie kuszą przechodzących turystów, ale po sytym śniadaniu ograniczyliśmy się tylko do ich podziwiania.

Wiadome było, że tak czy inaczej trafimy w pierwszy dzień na Plac św. Marka. Nie da się tego miejsca ominąć skoro ostatnio widzieliśmy je cztery lata temu. No i zaniosło nas w ten wieczny tłum.

Tyle miałam do powiedzenia w sprawie tego tłumu;)

Ten widok nigdy się nie znudzi.

Nie mogliśmy sobie też podarować w ten pierwszy dzień, naszego ulubionego miejsca, więc skierowaliśmy się w stronę kościoła Santa Maria della Salute.

Mam słabość do kopuł, a do tego miejsca w szczególności. To schody, które prowadzą do kościoła są naszym ulubionym miejscem w Wenecji. Siadamy na nich i podziwiamy pływające gondole, śpiewających gondolierów, ruch na Canale Grande, cudowne pałace. Możemy tam siedzieć naprawdę długo i zawsze zachwycamy się tą atmosferą panującą w tym miejscu.

Kiedy ma się przed sobą taki widok nie ma się co dziwić, że trudno nam wstać z tych schodów, mimo, iż wiemy, że Wenecja cała jest cudowna.

W końcu udało nam się podnieść i spacerkiem ruszyć w dalszą drogę.

Widok na Canale Grande jest niepowtarzalny, do tego cudowne słońce i odgłosy wody, można tak stać na mostach i podziwiać główną "ulicę" Wenecji.

Postanowiliśmy trochę się zgubić w wąskich uliczkach i znaleźć trochę miejsc, których być może jeszcze nie widzieliśmy, a właściwie na pewno nie widzieliśmy.

Wyszliśmy na przeciwko Placu św. Marka i znów urzekł nas ten widok. I tak człowiek stoi i pstryka zdjęcia, jakby bał się, że to tylko sen i za chwilę wszystko zniknie.

Stamtąd postanowiliśmy pójść przez placyki i uliczki na Most Rialto.

Kolejny cudowny widok, tylko najpierw trzeba się dopchać, żeby ten widok zobaczyć, bo most jest oczywiście oblepiony turystami. Ale spokojnie, my tam przecież jeszcze nie raz będziemy:)

Spacer po Wenecji jest zawsze cudowny, ale nie ma co ukrywać, że też męczący, nawet jeśli ma się dużo czasu. Upał, tłok to wszystko to codzienność w tym mieście.

Nas jednak czekał wypoczynek na naszym pomoście. Tam dalej w spokoju mogliśmy chłonąć Wenecję.